Op die zomeravond,
buiten nog warm,
keek ik naar je.
Je lag naast me,
op je moeders arm.
Je was zo breekbaar,
alles nog maar pas.
Ik keek heel lang,
tot ik zag dat je
er niet meer was.
Zo onschuldig lief.
Warm licht als de zon,
schijnend zoals buiten.
Maar ook zo ziek,
dat je niet blijven kon.
Je was er zo kort.
Ik kon je niets geven.
Je teerheid zo lief,
zal voor altijd
blijven leven.
Ter nagedachtenis van
Silke Trynke van Dijk,
19/08/2005 – 26/08/2005
